اکبر گنجی و حسین قاضیان

محمد علي ابطحي:
در میان دوستانی که هزینه­های دردناکی برای رشد جامعه می­دهند، اکبر گنجی و حسین قاضیان برای من متفاوت هستند. زمانی که در سالهای 67-68 معاون بین الملل وزارت ارشاد بودم، اکبر گنجی در رایی فرهنگی در ترکیه بود. از آن موقع تا کنون هر وقت به یاد دارم تلاش، خواندن ، مطالعه، حرف زدن او در ذهنم مانده است. و البته همه ی این ها تا حدودی همراه با شیطنت. سال اول ریاست جمهوری آقای خاتمی بود و هنوز دوران اوج قدرت اصلاحات . از اکبر کسی خبر نداشت. یک روز سعید حجاریان در دفتر ریاست جمهوری بود، که خبر داد از داخل دان اکبر گنجی زنگ زده که مدت هاست در دان است، چون یک جائی تحلیلی داده است و او را دستگیر کرده اند. برایمان عجیب بود روزنامه ها نبودند و کسی از سیاست هم در روزنامه های موجود نمی نوشت. بعد از آن هم که در حرکت سیاسی خود جاهای خطرناک را نشانه رفت و به دان افتاد و ماند و ماند، هنوز هم ادامه دارد.

ممکن است گروه های مختلف با محتوای دیدگاه اکبر اختلاف نظرهایی، داشته باشند اما استقامت و پای بندی او به اعتقاد و دیدگاهش فراموش نشدنی است. امروز با همسرش تلفنی صحبت می کردم. سعی کرده ام که وظیفه دوستی را انجام دهم و در مناسبت های شاد و شادی آفرین از خانواده اش احوالپرسی کنم. می­گفت: قول داده اند به او برای عید مرخصی بدهند. گرچه امید چندانی نداشت چون برای ده روز محرم که به دزدان و قاچاقچیان هم مرخصی سراسری داده بودند به اکبر مرخصی نداده بودند. امیداوارم تعطیلات عید خوبی داشته باشد.

از حسین قاضیان هم می­خواهم یاد کنم. او به دلیل نظرسنجی همراه با عبدی دستگیر شد. آدم سیاسی نبود. همواره در هر مسأله­ای از او کمک فکری می­خواستیم، نظراتش راهگشا بود و عالمانه. آرام و بی صدا، دان می کشد و کسی هم از او یاد نمی­کند.

من شخصاً همیشه نسبت به وسعت اطلاعات و اندیشه­ی پر و قلم روان او احترام ویژه­ای قائل بودم.

آیا می­شود روزی را شاهد بود که کسی برای اندیشه دان نرود؟.