جشن اول ماه مه، روز جهانی کارگر، بر همه کارگران و زحمتکشان ميهنمان مبارک باد

۱ مه ۲۰۰۴

برگزاری جشن اول ماه مه روز جهانی کارگران و زحمتکشان، در آغاز هزاره سوم ميلادی و در جهان يکپارچه ما مفهومی به مراتب فراتر از يک سنت خاص طبقاتی يافته است. روند اجتناب ناپذير جهانی شدن و فرصت ها و تنگناهای حاصل از آن به همراه درآميزی هر چه بيشتر منافع گروه بندی های اجتماعی مختلف در اردوی وسيع کار و زحمت، اين سنت تاريخی را از ارزش ها و کارکرد های دمکراتيک سياسی و اجتماعی گسترده ای برخوردار ساخته است.

کارگران و زحمتکشان يدی و فکری در ميهن ما در شرايطی اول ماه مه را جشن می گيرند که بيکاری و اشتغال کاذب از زمره مهمترين معضلات جامعه ما به حساب می آيند و از حدود هفتصد هزار نيروی سالانه بازار کار در بهترين حالت يک سوم آن جذب اين بازار می شوند. بحران و بی ثباتی سياسی هنوز امکان سرمايه گذاری داخلی و خارجی جدی در زمينه توليد را در چشم انداز اقتصادی کشور قرار نداده و رانت خواری و سرمايه دلال همچنان بازيگران يکه تاز اين عرصه اند. بيکاری در عين حال منبع اصلی اعتياد و انواع ديگر آسيب پذيری های اجتماعی است که کودکان و زنان از اولين قربانيان آن هستند.

در اردوی کار نيز کارگران و کارمندان در هر دو بخش دولتی و خصوصی هنوز از بديهی ترين حقوق صنفی يعنی حق دارا بودن تشکل های مستقل و ايجاد اتحاديه ها و سنديکاها و طرح آزادانه مطالبات اجتماعی و اقتصادی خود برخوردار نيستند. تشکل های حکومتی کارگری يعنی شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر نيز که عملکرد و موازين حاکم بر آن ها توسط سازمان بين المللی کار از نزديک مورد ارزيابی قرار گرفته است، حتی از پائين ترين سطح استاندارد تشکل های صنفی در جهان نيز فاصله بسيار دارند. در اين زمينه لازم به يادآوری است که ايران همه قراردادها و مقاوله نامه های بين المللی مربوط به رعايت حقوق کارگران و قراردادهای کار را امضا کرده است.

علاوه بر محروميت از حق تشکل، کارگران و زحمتکشان ايران امروزه در معرض کابوس بيکاری، اخراج های وسيع و از دست دادن حداقل حمايت های مقرر در قانون کار موجود از طريق تبديل قراردادهای شغلی خود به قراردادهای موقت و خروج کارگاه های زير پنج و ده نفره از شمول قانون کار هستند. و اين درحالی است که هنوز هيچگونه سيستم تامين اجتماعی فراگير برای حمايت از بيکاران در کشور عمل نمی کند. در اين ميان کودکان کار قربانی بهره کشی در بدترين اشکال کار و زنان همچنان درگير اعمال تبعيض اشتغال با اتکای کارفرما به حمايت قانونی هستند.

اما با وجود همه اين مشکلات و محروميت ها و عليرغم سرکوب حتی خونين اعتراضات کارگری، جنبش صنفی و مطالباتی کارگران و زحمتکشان ايران را بايد يکی از موئلفه های نيرومند جنبش دمکراتيک مردم ايران برای دست يابی به آزادی و دمکراسی و رفاه اجتماعی به حساب آورد . تجهيز گسترده کارگران رشته های مختلف به آگاهی های اجتماعی و سياسی بويژه طی سال های اخير و طرح صريح خواست حق تشکل و اعتصاب قانونی توسط آن ها در گردهمآئی ها و تظاهرات مسالمت آميز متعدد، نمود اميدبخشی از رشد و تکامل اين جنبش است.

جشن اول ماه مه، بر همه کارگران و زحمتکشان ميهنمان مبارک باد.

شورای سياسی اتحاد جمهوری خواهان ايران
اول ماه مه ۲۰۰۴