تلاش در جهت رفع قوانين تبعيض آميز

مريم سطوت

10.05.2009

از سایت روز
"بزرگترين چيزى كه وجود نداشته باشد از كوچكترين چيزى كه موجود باشد، كوچكتر است".

انتخابات رياست جمهوري در ايران از يک نقطه نظر، خود ويژه و آغازگر راهي جديد است. در اين انتخابات نيروهايي تصميم گرفتند بجاي عدم شرکت و يا حمايت بدون شرط از اين يا آن کانديدا با چهره، برنامه و خواست هاي خود به صحنه بيايند. اين اولين بار نيست که اين نظر مطرح شده و يا حرکتي در اين راستا صورت مي‌گيرد اما اولين بار است که نيرويي گسترده در اين راه قدم مي نهد. اطلاعيه نيروهاي مطالبه محور و همگرايي جنبش زنان در طرح مطالبات برجسته ترين اقدامات در اين راستاست.
زنان با خواست رفع تبعيض به ميدان آمده و مي‌کوشند مهر خود را بر روند انتخابات و نتايج آن بزنند. اين اقدام با انتقاد کساني که به دو راهي تحريم يا حمايت بي شرط خو گرفته اند مواجه مي‌شود. استدلال مي‏شود "طرح مطالبه زماني معنا دارد که راه هاي عملي قانوني تحقق مطالبات در قوانين اساسي و ساختار عقيدتي يک حکومت وجود داشته، زماني که چنين امکاني وجود ندارد طرح اين مطالبات در انتخابات توهم زا و منفي است."
در روزهاي گذشته، جنبش همگرايي زنان با استدلال‏هايي مشابه مورد نقد قرار گرفت. استدلال‏هايي که اين حرکت را تحقير و خواست تغيير رژيم را تنها حرکت شايسته و بزرگ مي‌دانند. گفته مي‏شود، از آنجا که با حاکميت کنوني امکان برآورده شدن کامل خواسته ها عملي نيست، طرح و مبارزه براي تحقق آنان در شرايط کنوني نادرست و مضر است. در اين استدلال راه پيگيري خواست‏هاي اجتماعي تنها از طريق تغيير حاکميت گشوده و پس از اين تغيير آغاز مي شود.
آيا مي‌توان بدون طرح مطالبات، بدون جنگيدن سنگر به سنگر، شرايط تحقق خواسته هايمان را فراهم کنيم؟ مبارزه براي مطالبات معين، يعني مبارزه براي تحقق آن در همين شرايط کنوني. کساني که براي آزادي زندانيان سياسي مبارزه مي‏کنند، اين خواست را همين امروز در برابر همين رژيم قرار داده اند ومي‏کوشند آ‌ن‌را در همين شرايط عملي سازند. آزادي همه زندانيان سياسي تنها در يک شرايط دمکراتيک عملي است و اين مبارزه هر چند امروز به آزادي کامل زندانيان سياسي منجر نخواهد شد اما مي‏تواند دستگيري و زنداني کردن فعالين سياسي اجتماعي را پرهزينه کرده، شرايط زندانيان را بهبود بخشيد و از همه مهمتر اعتراض به وجود زنداني سياسي را گسترش بخشد. مبارزه مطالباتي هيچ معنايي جز قرار دادن خواست هاي مشخص در برابر نيروهاي حاکم و به وجود آوردن نيروي اجتماعي براي تحقق آن نيست.
کساني که مبارزه عليه تبعيض را هدف خود قرار داده‏اند واقفند که پيروزي در اين راه نيازمند تغييراتي بنيادين است و حتي در شرايط وجود يک رژيم دمکراتيک نيز به پايان نمي‏رسد. مبارزه عليه تبعيض، امروز تنها خواست گروه کوچکي از زنان نيست. اين خواست گسترده شده و اين گستردگي منجمله با کوشش گام به گام کساني که در اين راه کوشيده‏اند عملي گرديده. يکي از موثرترين راههاي طرح اين خواست در سطح جامعه و تلاش براي تحقق عرصه‏هايي از آن، مطرح کردن خواسته‏هاي مشخصي در اين زمينه در شرايط انتخابات و مورد سوال قرار دادن کانديداها در اين رابطه است. بايد شرايطي بوجود آورد که کانديداها مجبور شوند در اين زمينه موضع گيري کرده و عناصري معين را در برنامه خود وارد سازند. دمکراسي و رفع تبعيض راهي است طولاني و دشوار که نياز به پيگيراني دارد تا اين مسير را طي کنند و نمي‌توان آن‌را به فرداي نامعلوم موکول کرد.
کانديدا شدن افرادي چون خانم ژيلا شريعت‏پناهي اقدامي است شجاعانه و درست آنست که مورد حمايت قرار گيرد. واکنش به حذف ايشان و ديگر کانديداهاي مخالف تبعيض از هزاران مقاله، سخنراني و تظاهرات در اعتراض به شرايط غيردمکراتيک حاکم بر انتخابات، در اعتراض به نقش شوراي نگهبان در تصميم‏ گيري به جاي مردم موثرتر است.
حرکت مشترک تشکل‏هاي مختلف زنان در طرح خواستهاي مطالباتي خود در سطح کشور، سوال از کانديداها در اين رابطه و کوشش براي بوجود آوردن شرايط مناسب‏تر جهت مبارزه عليه تبعيض اقدامي‏است که جا دارد همه آناني که به تبعيض در کشورما معترضند صرف نظر از سمت‏گيري‏ سياسي نظري‌شان، آنرا مورد حمايت قرار داده و در جهت تقويت آن بکوشند.