کودتای اقتصادی پيش از کودتای انتخاباتی:
ماجرای اشغال فرودگاه امام خمينی
دکتر جمشید اسدی
22.09.2009
يورش جناح سرسخت سپاه پاسداران برای در اختيار گرفتن تام و تمام کشور، با کودتای انتخاباتی رياست جمهوری ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ آغاز نشد. پيش از اين سپاه پاسداران به کودتايی اقتصادی دست يازيده بود. هم چنان که در زمينه سياست، رای مردم به نامزدهای تصويب شده خود نظام را برنتابيدند و احمدی نژاد را به کاخ رياست جمهوری فرستادند (برای چه مدت؟)، در زميده اقتصاد نيز، قراردادهايی که ازآن شرکت های رقيب شده بود را نپذيرفتند و به زور در اختيار خود گرفتند.
البته جناح سرسخت و تماميت خواه سپاه، از همان آغاز و به ويژه پس از جنگ ايران و عراق به گرفتن امتيازهای اقتصادی علاقه نشان داده بود، اما اين علاقه کم کم تبديل به "حق قانونی" شد، به طوری که وقتی در دوران دولت اصلاح طلب خاتمی، اين "حق" را به زبان خوش به ندادند، سپاه به زور توپ و تانک گرفت. مثلا در مورد به چنگ آوردن امتيازبهره برداری از فرودگاه امام خمينی، کاميون های ارتشی را به باندها کشاند و هواپيمائی را که در آسمان بود با جت های خود از فرودگاه راند. درست مثل يورش بيگانه به کشور يا کودتای جناحی در درون خود نظام. اين نوشته شرح همين کودتای اقتصادی است که پيش زمينه نامبارک کودتای انتخاباتی بيست و دوم خرداد ۱۳۸۵ شد.
تاريخچه طرح فرودگاه بزرگ تهران. فکر ساختن يک فرودگاه بزرگ بين المللی در نزديکی تهران پيش از انقلاب ريخته شد. سازمان جهانی هواپيمايی، ايکائو (ICAO)، در سال ۱۳۴۷ ساخت فرودگاه بزرگی را برای پوشش دادن تمامی منطقه به ايران پيشنهاد کرد و حکومت وقت پذيرفت و حتی در پی افزايش قيمت نفت در ۱۳۵۳، خواهان گسترش آن شد. اين فرودگاه که همچون هر طرح بزرگ ديگری در آن دوران نام "آريامهر" به خود گرفته بود، قرار بود همان زمانی گشايش يابد که از اتفاق روزگار انقلاب اسلامی شد. رهبران انقلاب هم اين طرح مانند هر طرح بزرگ ديگر آخرين دولت پادشاهی ايران را به اتهام بلند پروازی و پيروی از غرب از دستور خارج کردند ـ و کمابيش همه آن ها را چند سال ديرتر با هزينه گزاف تر از سر گرفتند.
البته ناشی از خيالات انقلابی و جنگ با عراق تا چند سال سخنی از سرگيری ساختمان اين فرودگاه در بين نبود. از آن گذشته، حکومتی که به گسستن مناسبات خود با استکبار جهانی و کشورهای دست نشانده منطقه افتخار می کرد، چه نيازی به فرودگاه بين المللی برای دادن خدمات پروازی به منطقه داشت؟ حالا که بسياری از پروازهای بين المللی به کشور قطع شده بود، همان فرودگاه قديمی "مهرآباد" تهران هم زيادی بود. در همان مدت اما، فرودگاه دوبی بار و مسافر منطقه را به سرعت به خود جلب می کرد و فرودگاه استانبول در ترکيه هم گسترش می يافت.
تولد دوباره طرحی کهنه: فرودگاه امام خمينی. چند سال پس از پايان جنگ ايران و عراق، نظام جمهوری اسلامی طرح قديمی فرودگاه بين المللی تهران را دوباره در دست گرفت و و البته از گستره آن بسيار کاست و برای مبارزه با بت پرستی و کيش شخصيت، نام آن را از "آريامهر" به "امام خمينی" تغيير داد. کار ساختن اين فرودگاه سرانجام در سال ۱۳۸۳ در زمينی به گستردگی شيخ نشين قطر به پايان رسيد. در ۳۵ کيلومتری جنوب غربی تهران، ميان بزرگراه تهران-قم و بزرگراه تهران-ساوه و نزديک به رباط کريم.
فرودگاهی که ساختمانش تمام می شود تا آمادگی کامل برای ارايه خدمات، هنور آماده بهره برداری نيست. به همين منظور احمد خرم وزير وقت راه و ترابری دولت اصلاح طلب محمد خاتمی مناقصه ای برای توسعه و بهره برداری فاز اول فرودگاه امام، ترتيب داد که در آن ۳۱ شرکت، ۱۶ شرکت داخلی و ۱۵ شرکت خارجی، به رقابت پرداختند. از ميان اين ها پنج شرکت انتخاب شدند. اما پس از چندی دو شرکت از پنج شرکت برگزيده اعلام انصراف کردند و درنهايت کنسرسيوم ترکيه ای تاو TAV (TEPE-AKFE-VIE) از ميان سه شرکت باقی مانده برنده مناقصه ۱۹۳ ميليون دلاری فاز اول فرودگاه شد.