مشکلات صنفی پرستاران همچنان باقی است

3 شیفت پرستاری برای گذران زندگی ؛ پیدا کنید سلامت بیماران را ؟!

نگاه خسته اش را از پرونده بیمار می گیرد و سعی می کند با دیدن علایم ظاهری او وضعیتش را در پرونده ثبت کند. حوصله حرف زدن ندارد. آنقدر درگیر کار است که وقت نمی کند به گرفتاری هایش فکر کند و یا ذهنش آنقدر درگیر مشکلات بزرگ و کوچک زندگی شده که در این هفته دو بار پزشکان به خاطر درج غلط اطلاعات بیماران در پرونده هایشان به او تذکر داده اند.
زمانی پرستاران با لباس سفیدشان حکم فرشته های نجات بیماران را داشتند، آنها سنگ صبور بیماران بودند، هر لحظه بر بالین آنها حاضر می شدند و مانع رنج و تالم آنها می شدند. پرستار برای بیماران انسان مقدسی بود که به او احترام می گذاشتند و حضورش بر بالین آنها نوعی آرامبخش و مسکن بود اماکم کم تعداد بیمارستان ها افزایش پیدا کرد، تعداد بیماران هم همینطور، با پیشرفت علم بخش های درمانی زیادی به بیمارستان ها اضافه شدند. پرستاران سخت تر تلاش می کردند اما جایی هم در زندگی هر کسی هست که به آن نقطه پایان ظرفیت می گویند.

30 سال پیش که وارد این کار شد فکر می کرد خوشبخت ترین انسان روی زمین است، چرا که خدا لیاقت خدمت کردن به خلق خود را به در او دیده و کاری کرده که در نقش یک پرستار محرم و سنگ صبور کسانی باشد که به واسطه بیماری جسم و روحشان عذاب می کشد.

تمام این سال ها با عشق به بیماران کمک می کرد و با مهربانی تمام خواسته های آنها را به جان خرید، بدون این که حتی یک بار از دست کسی رنجیده و یا با اخم به بیماری نگاه کرده باشد.

اما حالا که خودش به عنوان یک بیمار بر تخت بیمارستان افتاده دیگر در چهره پرستاران مهربانی نمی بیند. نگاه ها پر از خستگی است، این خستگی توانفرسا جایی برای مهربانی در چشم فرشتگان سفید پوش نگذاشته است.

روزنامه ها را می خواند، هر روز خبری از عدم پرداخت مطالبات پرستاران می شنود و دلش به درد می آید، اما او هیچ کاری نمی تواند بکند. حتی نمی تواند با چند کلام کوتاه دل یک پرستار خسته را به دست بیاورد.

دیگر از شنیدن شعارها و وعده ها خسته شده ایم

مینا هدایتی پرستار یکی از بیمارستان های خصوصی تهران است ،او در رابطه با مشکلات پرستاران می گوید: پرستاری که با خستگی از کار شیفت شب یک بیمارستان مجبور است برای انجام کار شیفت صبح راهی بیمارستان دیگری شود چطور می تواند بخوبی از عهده کاری که به او سپرده اند، برآید؟

وی می افزاید: من برای گذران زندگی ام در دو بیمارستان کار می کنم، اما باز هم سر ماه برای پرداخت اجاره خانه و اقساطم پول کم می آورم. در آمد یک پرستار از درآمد یک کارگر شهرداری هم پایین تر است!

هدایتی می گوید: واقعا خجالت آور است که حقوق یک پرستار را با کارگر شهرداری بسنجیم، البته قصد توهین به این عزیزان را ندارم، اما ما سالها درس خوانده ایم، کاری که ما انجام می دهیم با جان انسان ها سر کار دارد، چطور می توانیم با فکر آشفته بر بالین بیمار حاضر شویم، پرستاران ما غم نان دارند، غم جان بیماران در درجه بعدی قرار گرفته است.

زهرا ملکی نیز پرستار بخش ICU یکی از بیمارستان های تهران است و درباره سختی کار پرستاران می گوید: هیچ کس نمی خواهد باور کند که پرستاران وه سنگینی در امر بهداشت و درمان جامعه اند، هیچ کس به سختی و حساسیت کار ما توجهی ندارد به همین دلیل هم خودشان را موظف به انجام خواسته های ما نمی دانند.

وی می افزاید: از شنیدن شعارهای تکراری و وعده های بی پایه و اساس خسته شده ایم، الان چند ماه است که سازمان مدیریت از پرداخت مبلغی که رییس جمهور برای جامعه پرستاری در نظر گرفته است سر باز می د.

این پرستار با اشاره به خصوصی سازی پرستاری خاطر نشان می کند: این هم خنجر دیگری است که بر پیکر پرستاری فرو کرده اند، زخم تمام بی اهمیتی ها را تحمل کرده ایم اما تحمل این یکی برایمان سخت است، خسته شده ایم از بس که با استرس و اضطراب از دست دادن کارمان روز و شب را گذرانده ایم.

وی می گوید: ما چه تضمینی می توانیم داشته باشیم وقتی خیلی راحت یک کمک بهیار در بخش ICU یک بیمارستان مشغول به کار می شود و 8 ماه در آنجا کار می کند ، بدون این که کسی متوجه این موضوع باشد، چون بخش خصوصی خواسته برای استخدام نیرو هزینه کمتری متحمل شود.

آناهیتا مردانی کارشناس ارشد پرستاری است، او نیز به این شرایط معترض است و می گوید: پرستاری که برای گذران زندگی اش مجبور است سه شیفت کار کند دیگر بازدهی چندانی ندارد. این بی توجهی ها جان بیماران را به خطر می اندازد، وقتی پرستار بعد از کار در یک بیمارستان برای شیفت بعد راهی بیمارستان دیگری می شود و بدون لحظه ای استراحت مجبور است دوباره کارش را شروع کند، چطور می توان از او توقع داشت که اشتباه نکند و یا از زیر کار در نرود.

وی می افزاید: کسانی که بر مسند قدرت نشسته اند و برای پرداخت مطالبات پرستاران به وعده و وعید های توخالی اکتفا می کنند اگر دلشان به حال پرستاران نمی سوزد، فکری به حال بیمارانی بکنند که جانشان در خطر است.

حسن مهدوی امسال آخرین سالی است که به شغل پرستاری اشتغال دارد و چیزی به باشستگی اش باقی نمانده است او با اشاره به انبوه مشکلات پرستاران مرد می گوید: کار برای پرستاران مرد بسیار سخت تر است، چرا که آنها مجبورند برای امرار معاش و گذران زندگی و فردشان 3 تا 4 شیفت کار کنند. شاید کسی باور نکند ولی من پرستاری را می شناسم که در طول 72 ساعت تنها 4 یا 5 ساعت می خواهد و بقیه این ساعات را مشغول کار در بیمارستان های مختلف است.

وی می افزاید: حالا دیگر پرستاران حوصله این را ندارند که به ناله های بیماران گوش دهند و یا با اولین صدای بیمار خود را به بالین او برسانند. خیلی از آنها به دلیل کمبود زمان استراحت اغلب هنگام کار مشغول چرت دن هستند و این بی مبالاتی ها نتیجه خوبی به همراه نخواهد داشت.

این پرستار در رابطه با وعده های مسئولان می گوید: هر چه تا به حال دیده ایم فقط وعده هایی پوچ و توخالی بوده است. هیچ یک از حق و حقوق ما را پرداخت نکرده اند. حتی مبلغی را هم که دولت برای پرستاران اختصاص داده از آنها دریغ می کنند.

وی می افزاید: بهداشت و درمان در جامعه ما هر سال به جای پیشرفت پسرفت دارد و این به ضرر مردم است. کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی به شدت پایین آمده، کمبود نیروی پرستار در کشور ما به حد غیر قابل تصوری است، اما هیچ کس به خودش زحمت نمی دهد برای جبران این کمبود قدمی بردارد.

حسن مهدوی می گوید: کمبود 240 هزار پرستار در کشور ما به عنوان یک شوخی مطرح شده و هیچ کس این موضوع را جدی نمی گیرد، حال باید دید ضرر این موضوع به چه کسی می رسد، جز این است که مردم از خدمات بهداشتی و درمانی که حق آنها به واسته همین کمبود نیروی انسانی محروم می شوند.

وی خصوصی سازی پرستاری را خیانتی بزرگ به پرستاران دانسته و می گوید: با این کار تمام انگیزه ها را از بین می برند، اگر چنین اتفاقی بیفتد جامعه پرستاری ساکت نخواهد نشست ، طوفان بزرگی در راه خواهیم داشت.

مسئولان چه می گویند؟

دبیر کل خانه پرستار در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری مهر در این رابطه می گوید: متاسفانه بحث پرداخت مطالبات پرستاران تنها وعده و وعید هایی است که تحقق آن به سراب بیشتر شبیه است تا واقعیت.

وی می افزاید: اهمیت دادن به پرستاران، در واقع اهمیت دادن به جان مردم است و اگر مسئولان از این امر غفلت کنند در واقع از سلامت جان بیماران غفلت کرده اند.

محمد شریفی مقدم ضمن مردود خواندن طرح خصوصی سازی پرستاری تصریح می کند: چنین اقدامی نه تنها گامی در جهت رفع مشکلات نیست، بلکه خدشه دیگری است که بر پیکره جامعه پرستاری وارد می شود.

دبیر کل خانه پرستار با اشاره به این مطلب می افزاید: در شرکت های خصوصی که پرستاران را استخدام می کنند، خبری از شایسته سالاری نیست، آنچه در این جا اتفاق می افتد، رابطه سالاری و جاسوس پروری .

وی به علت مرگ و میر بیماران در بیمارستان ها اشاره کرده می گوید: کمبود پرستار یکی ازدلایل عمده مرگ و میر بیماران در بیمارستان ها است، البته بحث کمبود نیروی انسانی در بخش پرستاری بحثی تازه نیست، سالهاست که ما با این مشکل دست و پنجه نرم می کنیم و هر سال این مشکل بیشتر می شود، برای این که مردم به وضعیت درمان در کشور بی اعتماد نشوند بهتر است هر چه زودتر راه چاره ای برای این مشکل پیدا کنیم.

اما رییس سازمان نظام پرستاری نیز در این باره می گوید: در حال حاضر 120 هزار نفر پرستار در کشور داریم که از این تعداد 75 هزار نفر شاغلند و بقیه بیکار یا جویای کارند.

وی می افزاید: قرار بود تا پایان نیمه اول مهر ماه دستگاه های مربوطه از جمله وزارت بهداشت و سازمان مدیریت و برنامه ریزی در راستای احقاق حق پرستاران گام هایی بردارند.

غضنفر میرزا بیگی تصریح می کند: متاسفانه تا این تاریخ هنوز هیچ اتفاقی رخ نداده و هیچ یک از دستگاه های مربوطه به وعده های خود عمل نکرده اند.

وی خاطر نشان می کند: وزارت بهداشت در زمینه همکاری با سازمان نظام پرستاری برای احقاق حقوق پرستاران قول های مساعدی به ما داده بود اما عملا نتوانست هیچ گام موثری در این رابطه بردارد.

میرزابیگی در رابطه با بحث خصوصی سازی نیز می گوید: سازمان نظام پرستاری با خصوصی سازی کاملا مخالف است و بارها و بارها از مسئولان وزارت بهداشت خواسته که این طرح را متوقف کنند.

وی می افزاید: متاسفانه آقایان حرف و عملشان یکی نیست. در حرف می گویند که بحث خصوصی سازی را متوقف کرده اند اما در عمل این طور نیست.

رییس سازمان نظام پرستاری تصریح می کند: ما از طریق مجلس هم کار را پیگیری می کنیم و تمام سعی مان این است که سلامت و بهداشت و درمان جامعه را از چنگال خصوصی سازی نجات دهیم.

میرزابیگی در پایان اظهار می دارد: بسیاری از کشورها این راه را تجربه کردند و چون موفق نشدند از میانه راه بازگشتند، ما باید از تجربه آنها استفاده کنیم، نه این که اشتباه آنها را تکرار کنیم.

وی به وعده اخیر مسوولان وزارت بهداشت برای افزایش 35 هزار تومان به حقوق پرستاران اشاره می کند و می گوید : این وعدهئ هم به قدری مبهم اعلام شد که ما نمی دانیم کی و چگونه پرداخت می شود .

...و پایان ماجرا

بحث مطالبات پرستاران بحث تازه ای نیست. تقریبا از اواسط سال 82 این بحث به طور جدی پیگیری شده اما تا کنون هیچ نتیجه مثبتی در بر نداشته است.

پرستاران همچنان از مسئولان می خواهند که شرایط بهتری را برای آنها فراهم کنند، حقوق حقه شان را بپرداد و کاری کنند که آنها بتوانند با فراغت بال و بی دغدغه نان بر بالین بیماران حاضر شوند.

در حالی که در بخش پرستاری با مشکلات عدیده از جمله کمبود نیروی انسانی، خصوصی سازی و ... مواجه ایم و پزشکان ما نیز از شرایط بد اقتصادی خود گله مندند چطور می توانیم توقع داشته باشیم که وضعیت بهداشت و درمان جامعه ما سیر صعودی داشته و به موفقیت های بزرگی نایل آییم؟!

منبع: خبرگزاری مهر