۱۰۰۰ روز با اوبامایی که نبود
سال و اندی از انتخاب باراک اوباما به ریا۱ست جمهوری ایالات متحده می گذرد. سناتور اوباما از سخنرانی خود در مجمع انتخاباتی دموکرات ها برای انتخاب جان کری در سال ۲۰۰۴ خودرا به عنوان کاندیدای تغییر و اصلاح در دل جوانان و چپ هایی که در عمل به حزب دموکرات پشت کرده بودند جا کرده وسه سال بعد با کاندیداتوری خود برای پست ریاست جمهوری به سرعت دل از ایشان ربود. او در طول مبارزات انتخاباتی خود با شعارهایی که نشان می داد رِئیس جمهوری واقع بین و تعامل گرا خواهد بود بر خانم کلینتون که از بسیاری جهات از زاویه چپ او حرکت می کرد پیشی گرفت. در مورد موضوع بسیار جدی برای مردم در آن لحظه یعنی بیمه درمانی مواضع اوباما محافظه کارانه تر از کلینتون بود که از بیمه درمانی عمومی سخن می گفت. اوباما اما در سیاست خارجی و با قول گفتگو با همه بویژه کشورهایی که در افکار عمومی و تبلیغات دولت بوش دشمن شناخته می شدند موضعی ملایم تر داشت و با همین سلاح و حقیقت آنکه سیاه پوست بود و بالطبع نمی توانست مانند نومحافظه کاران از مواضع نژادپرستانه و افراطی برخوردار باشد بسرعت به کاندیدای مطلوب لیبرال ها و بویژه چپ دموکرات ها تبدیل شد. در آخرین ماه های مبارزات انتخاباتی کلینتون با یک تبلیغ تلویزیونی به بی تجربگی اوباما در سیاست خارجی حمله کرد. صحنه نیمه شبی را نشان می داد و تلفن قرمز رنگی در کنار تخت رییس جمهور زنگ می زد و صدای روی تصویر می پرسید: ٌدر ساعت ۳ صبح چه کسی به تلفن جواب خواهد داد کسی که از همان روز اول آماده است؟ ٌ کنایه البته به آن بود که خانم کلینتون به واسطه همسر رییس جمهور سابق بیل کلینتون بودن همه امکانات را در اختیار دارد که از همان روز اول بر اسب دیپلوماسی سوار شود و به پیش بتازد. پاسخ آقای اوباما هم آن بود که او با نظرات تازه و نه سیاست های شکست خورده قدیمی رهبر بهتری خواهد بود. عموم مردم ناراضی از وضع موجود هم این امید را خریدار شدند و او را بر کاندیدای “درب بر همان پاشنه می چرخد که در گذشته چرخیده است” ترجیح دادند و اوباما رهسپار کاخ سفید شد.
بیش از۱۰۰۰ روز از آن بیستم ژانویه ای می گذرد که در یکی از روز های سرد و یخبندان واشنگتن صدهاهزار چشم مشتاق و امیدوار به تغییری اساسی کاروان حامل ریاست جمهوری سابق جرج بوش را بدرقه کردند. ده ها هزار نفر از راه های خیلی دور، به شمول راوی این سطور، به واشینگتن آمده بودند تا ورق خوردن تاریخ را شاهد باشند. نه فقط به خاطر آنکه اوباما اولین رئیس جمهور سیاه بود بلکه به خاطر آنکه در اوج ناامیدی ها از امید و تغییر سخن گفته بود. مسن تر ها از انتخاب کندی شبیه سازی می کردند و جوان ترها آینده خود را در او می دیدند فرزند یک مهاجر آفریقایی به ریاست جمهوری بزرگترین کشور جهان رسیده بود. در آن روز رئیس جمهور جدید باراک اوباما بر دوش یک ملت خسته از جنگ و نابسامانی اقتصادی و با امید صلح و آرامش از دست رفته و قول تعامل بین المللی و تغییر دیپلماسی تهاجمی و شکست خورده نومحافظه کاران به کاخ سفید رفت.
امروز اما آب ها از آسیاب افتاده اند. ایالات متحده و رئیس جمهور آن آقای اوباما مبارزات انتخاباتی جدیدی را برای انتخاب رئیس جمهور آغاز می کنند اما مردمی که با انرژی سرشار او را به کاخ سفید فرستاده بودند در کوچه پس کوچه های شیکاگو، نیویورک، لس آنجلس، اوکلند و پرتلند هم چنان به دنبال باراک اوبامایی می گردند که در راه کاخ سفید گم شد و تلفن را در دوره اول ریاست جمهوری اش به همان کاندیدای رد شده از سوی مردم سپرد تا به قولش عمل کند که “درب بر همان پاشنه خواهد چرخید که همیشه چرخیده است.”
ناامیدی ها از نحوه اداره ایالات متحده وسیله پرزیدنت اوباما را در چند جبهه می توان بر شمرد.
۱- سیاست خارجی
همانطور که قبلا گفته شد آقای اوباما از دوران مبارزات انتخاباتی خود قول داده بود که سیاستی مستقل و اساسا متفاوت با گذشته ی ایالات متحده اعمال کند. از او انتظار میرفت با توجه به تاریخچه ی زندگی خویش به عنوان فرزند یک مهاجر مسلمان کنیایی با سابقه اقامت و تحصیل در اندونزی در موارد مهم بین المللی متعادل تر و واقع بینانه تر از اسلاف خود در کاخ سفید باشد. در دو مورد به ویژه او گفته بود که از مذاکره و تلاش برای صلح جانبداری خواهد نمود ـ در رابطه با مذاکرات صلح بین اسراییل و فلسطینیان که برای ۸ سال در توقف کامل بود و کوچکترین پیشرفتی حاصل نشده بود و در مورد ایران سخنان آقای اوباما امیدها بر انگیخته بود. پس از دوران جرج بوش و جنگ هایی که آمریکا در کشورهای مسلمان آغاز کرده بود قول آقای اوباما به تعامل بسیار امیدوار کننده بود به حدی که کمیته نروژی انتخاب جایزه صلح نوبل حتی پیش از آنکه اوباما در تالارهای کاخ سفید جابجا شود او را برنده آن جایزه اعلام کرد. در ابتدای ریاست جمهوری آقای اوباما گفته میشد که قرار است ایشان در استانبول سخنانی را خطاب به جهان اسلام بیان کند. اما در آخرین لحظات به بهانه عدم امنیت، سخنرانی به قاهره و دانشگاه الازهر انتقال یافت که بالطبع بار انتظارات در مورد مسأله فلسطین و اسرائیل را بالا برد. تغییر محل سخنرانی به بهانهٔ امنیت رئیس جمهور البته ظاهرا قابل قبول بود اما در باطن مظهر نوعی نگاه متفاوت به جهان اسلام هم بود. استانبول به عنوان نماینده اسلام لیبرال در سرزمینی تحت لوای دموکراسی دیده میشد در حالیکه قاهره تحت کنترل نظامیان و دیکتاتوری مبارک سمبل آن سیستم حکومتی بود که در بیشتر کشورهای خاورمیانه حکومت‌های وابسته به آمریکا را نمایندگی می‌کند. از آقای اوباما انتظار میرفت بر نگاه اول تاکید کند و نه بر نمونه دوم که فقط دو سال بعد با بهار عربی هدف جنبش‌های مردمی قرار گرفت.
به هر صورت در آن سخنرانی که به شدت مورد عنایت جوانان عرب و مسلمان در سراسر جهان قرار گرفت آقای اوباما هم چنان با استفاده از تبحر خاص خود در خطبه سرایی توانست بر نکات مثبت و مورد توجه همگان تأکید نماید و با دادن امید به صلح عادلانه در منطقه با شناسایی حقوق فلسطینیان باز هم برامتیازات خود بیافزاید. این سخنرانی بویژه با سابقه دولت بوش بر گوش مسلمانان سراسر گیتی بسیار خوش نشست. اما در باطن امر آقای اوباما با سپردن وزارت خارجه به خانم هیلاری کلینتون و کسانیکه از کابینه بیل کلینتون به کاخ سفید آمده بودند عملاً دنباله روی از سیاستی را پی گرفت که کمتر عنصر جدید و تازه‌ای با خود داشت. در میان عمده ترین اشتباهات این تصمیم انتصاب آقای دنیس راس به عنوان کارشناس و مشاور ارشد در امور خاورمیانه و بویژه مسأله فلسطین بود. آقای راس که یکبار در دهه ۹۰ امتحان خودرا با نمره ردی داده بود از طرفداران دو آتشه اسرائیل در واشینگتن و کسی بود که عامل شکست پیمان صلح در ماه های پایانی دولت بیل کلینتون شناخته می شد. هم او بود که اخیراً پس از ۳ سال تخریب روند صلح مجدداً به موسسه واشینگتن برای سیاست خاورنزدیک که از اتاق‌های فکر وابسته به لابی اسرائیل در آمریکا است بازگشت بی آنکه کوچکترین موفقیتی در روند صلح برای اوباما به ارمغان آورد. در نتیجه همین مشورت ها و کارشناسی ها پرزیدنت اوباما که درست یکسال پیش در مجمع عمومی ۲۰۱۰ سازمان ملل قول داد طی یکسال یک عضو فلسطینی به اعضای سازمان اضافه خواهد شد با ۱۸۰ درجه چرخش در مجمع عمومی امسال گفت که حاضر است درخواست عضویت سازمان خودگردان فلسطین را وتو کند. در طول سه سال گذشته دولت اوباما با تحقیرات دائمی از سوی دولت افراطی اسرائیل روبرو بود و حتی نتوانست جلوی احداث شهرک های غیرقانونی در مناطق اشغالی را بگیرد و عملاً به مضحکه دولت نتانیاهو تبدیل گشت.
در مورد ایران هم آقای اوباما نتیجه ای بهتر بدست نیاورد. گفته میشود که در آغاز ریاست جمهوری, آقای اوباما ۲ نامه برای خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی فرستاده است که به دلایلی که مشخص نیست جوابی دریافت نکرد. آقای اوباما در استانه ریاست جمهوری خویش با خطاب کردن آقای خامنه ای به عنوان رهبر جمهوری اسلامی ایران عملا پذیرفت که آمریکا سیاست ۳۰ ساله تغییر رژیم در ایران را دنبال نمیکند و حقیقتاً مایل به اصلاح رفتار رژیم است. اما این استراتژی سریعا جای خود را به رجز خوانی‌های معمول داد و هر دو طرف به افزایش تهدید بر سوی دیگر پرداختند. به نظر میرسد که نزدیکی به انتخابات ریاست جمهوری در ایران سبب شد که آقای اوباما حرکات علنی خود را با توجه به سابقه ضداسرائیلی احمدی نژاد موکول به انتخاب شخص دیگری کند. اما چنین نشد و چنانکه می دانیم تظاهرات اعتراضی به نتایج انتخابات در ایران آن فرصت را قربانی کرد و با شرایط جدید پس از انتخابات دیگر از نظر افکار عمومی برای اوباما ابراز تمایل به مذاکره هزینه دار می بود و لذا او از کل طرح صرفنظر نمود. در بهترین حالت میتوان گفت که اوباما با فرصت طلبی و با محاسبه نفع ناچیزی که درآن می‌دید ترجیح داد خود را قهرمان دیپلوماسی تهاجمی به نفع اسرائیل ببیند تا هم از حمایت سیاسی آن برخوردار شود و هم از حمایت مالی اش. به همین دلیل حقیقت اینکه امروز بیش از هر زمان دیگر خطر جنگی جدید در خاور میانه، و با آثاری عمیقاً متفاوت با جنگ عراق و افغانستان، در انتظار آمریکا است خارج از انتظار نیست.
مهمتر از جزئیات مسئله عدم موفقیت آقای اوباما در خاورمیانه را در فاصله گیری او از استراتژی اعلام شده در مبارزات انتخاباتی اش باید سراغ گرفت. آقای اوباما در سایه مشاوران خود که در تمام سطوح دیپلماسی جای گزین شده بودند نمی توانست به جز آن عمل کند که کرد و محصولی بر می دارد که کاشت. از همان آغاز با انتصاب دنیس راس و دوید هالبروک در وزارت خارجه و کسانی مانند دوید کوهن و استیوارت لوی که در وزارت دارایی از زمان بوش مسئول تعقیب ایران بودند سیاست امریکا بیشتر به مسیر درگیری افتاده بود تا گفتگو. امکان نداشت که از یک سو شهر به شهر و کشور به کشور بدنبال تشدید تحریم ها بود و همزمان از تعامل سخن گفت. اطرافیان او کسانی بودند که در میانه دهه ۹۰ که هنوز اثری از پروژه هسته ای ایران وجود نداشت برای راضی کردن اسرائیل و پیش گیری از مشارکت کمپانی فیلیپس کونوکودر پروژه گازی خلیج فارس بیل کلینتون را به فرار به جلو واداشتند و قانون معروف تحریم ایران و لیبی را که صرفاً یک بخشنامه اداری و از اختیارات رئیس جمهور بود به اجرا گذاشتند که هم چنان مبنای اکثر تحریم های ایران است. در مدت کوتاهی هم که ملاقات های مربوط به اژانس انرژی اتمی جریان داشت نما ینده امریکا کسی جز ویلیام برنز معاون خانم کاندالیزا رایس در أمور ایران نبود. بنا براین انتظار نتیجه ای غیر از انچه از دولت بوش بدست امده بود نیز بی مورد می نمود. آقای اوباما در موضع ایالات متحده در مورد مذاکرات کوچکترین تغییری نداد و هم چنان بر پیش‌فرض های زمان بوش پای فشرد. پیش شرط قطع غنی سازی هنوز هم از سوی ایالات متحده مانع هر نوع تعامل سازنده در این مورد است. آمریکا البته با دیپلوماسی شیرین‌تر توانست به جای دکتر البرادعی آقای امانو را به پست دبیر کلی آژانس انرژی هسته ای بنشاند که نشان داده است فرمان بردار بهتری است.
در دستگاه دیپلوماسی ایالات متحده زیر نظر خانم کلینتون تنها کسی که کوچکترین اطلاعی از شرایط ایران داشت یعنی سفیر سابق جان لیمبرت هم پس ازکمتر از یکسال خدمت در وزارت خارجه و بی توجهی هایی که دید استعفا کرد و به کار تدریس دانشگاهی بازگشت. گشودن گره ایران یک قهرمان می‌طلبید که ریسک پذیر باشد و اوباما بیش از آن محتاط ثبت خویش به عنوان اولین رئیس حمهور توانا و قابل اعتماد سیاهپوست بود که از این خطر ها بکند. او نمی‌خواست به سرنوشت پرزیدنت کارتر دچار شود که به خاطر ایران فقط یک دوره در کاخ سفید ماند. در نتیجه آمریکا به طور غیر فعال در سایر مسائل خاورمیانه از جمله در آغاز جنبش معروف به بهار عربی با تاخیر وارد شد و بعضا در مورد مصر چندین بار موضع خود را عوض کرد و یا در بحرین و یمن سعی کرد از دور دستی بر آتش داشته باشد آنهم نه لزوماً به نفع مبارزات جاری در آن کشور ها.
آقای اوباما در عین احتیاط کاری آنجا که ریسک نمی دید از اعمال زور و استفاده از نیروی قهریه هم ابا نکرد. در مورد لیبی این تمایل کاملاً آشکار شد که وی نشان داد که در استفاده از نیروی نظامی هیچ از جمهوری خواهان کم ندارد بلکه زیرک تر هم هست. استفاده از نیروی هوایی در لیبی و هواپیماهای بدون سرنشین در پاکستان و افغانستان بویژه کشتن اساما بن لادن از مواردی بود که حتی تحسین رقبای جمهوری خواه وی رابرانگیخت. در لیبی برای آنکه چهره خود را به عنوان یک میانه رو برنده جایزه صلح نوبل هم چنان حفظ نماید تحت پرچم ناتو شرکت نمود در حالیکه بیش از نیمی ازکل هواپیماهای شرکت کننده در عملیات را در اختیار گذاشته و نقش عمده‌ای هم در هدایت جنگ بر عهده گرفته بود. در این جنگ یک‌جانبه ناتو با ادعای مداخله بشردوستانه وارد شد اما تا قتل قذافی در حال فرار هم به عملیات نظامی ادامه داد و تنها پس از آنکه شورای امنیت شمول قطعنامه ۱۹۷۳ بر آن عملیات را خاتمه داد به حملات خود پایان داد. بدیهی است که با توجه به کسری شدید بودجه و بی کاری عمده در کشور، اوباما هیچ توجیهی برای چنین مداخله نظامی نداشت و لذا ترجیح داد در پشت ناتو و سارکوزی بایستد تا آن را کوچکتر از آنچه بود بنمایاند.
۲- سیاست داخلی و مشکلات اقتصادی
اقای اوباما در امور داخلی همچون درسیاست خارجی همان سلیقه را برای انتخاب همکاران خود بکار برد. به این معنی که بسیار محافظه کارانه یا از مهره های قدیمی دوران کلینتون و یا از مهره های مشغول به کار در کابینه بوش استفاده نمود و به طور کلی از هر نوع انتصاب رادیکال در پست های کابینه پرهیز کرد. از جمله این انتصاب‌ها میتوان از خانم کلینتون برای وزارت خارجه، آقای برنانکی برای ریاست بانک مرکزی آمریکا، آقای گارتنر برای وزارت دارائی، آقای سامر برای شورای ملی سیاست گذاری اقتصادی، آقای پانتا برای سیا وآقای گیت برای وزارت دفاع نام برد. به ویژه مسئولین اقتصادی آقای اوباما همه پیروان سیاست‌های نئو لیبرالی دوران کلینتون بودند که در عمل باعث مشکلات اقتصادی و بانکی جهان در آن زمان دیده می‌شدند. بدین شکل هیچ تغییر عمده ای در سیاست های کلان اقتصادی از او مشاهده نمی شد.
آغاز ریاست جمهوری آقای اوباما همراه با کسر بودجه فوق‌العاده زیاد ناشی از بدهی های جنگ ۸ ساله آقای بوش در ۲ جبهه رسمی عراق و افغانستان بود. آقای اوباما به ناحق وارث مشکلاتی شد که در ایجادش نقشی نداشت اما جمهوری خواهان وی را در نظرمردم عامی آمریکا مسئول همه ناکامی های اقتصادی جا زدند. بر اساس قول‌هایی که داده بود آقای اوباما سعی داشت در همان سال اول ریاست جمهوری اش مسأله بیمه درمانی برای همه گان را به تصویب برساند. در این پروسه اما وی بسیاری از پشتیبانان اش را که خواستار تغییرات رادیکال تری بودند از دست داد و به منظور رسیدن به نوعی را ه حل میانه مجبور به دادن امتیاز هایی به طرف مقابل شد که در پایان باعث نا امیدی تام و تمام نیروهای لیبرال چپ شد. آقای اوباما به جای استفاده از اکثریت قاطعی که به او رأی داده بودند و با فرستادنش به کاخ سفید خواستار تغییرات کلان در اداره مملکت بودند و کشیدن انان به میدان عمومی برای مغلوب کردن جمهوری خواهان چنان محتاطانه عمل کرد که بزودی کنترل اوضاع را از دست داد. در نتیجه جمهوری خواهان که در زمان انتخاب اوباما بیش از ۳۳٪ آرای مردم را نداشتند توانستند جهت بازی را به کل عوض کنند و در موضع تهاجمی قرار گیرند. اوباما در جریان امر با فرض آنکه از چپ خود صدمه نخواهد دید ایشان را وجه المصالحه قرار داد و حتی بطور مدام آنان را به زیاده خواهی و نق زدن بی مورد متهم کرد. سال اول هنوز به نیمه نرسیده بود که اوباما در مقابل موج عظیم ناراضیان دست راستی که با سرمایه‌گذاری میلیونی جمهوری خواهان براه افتاده بودند روبرو شد که اصطلاحاً به حزب چای معروف گشت. این محافظه کاران اجتماعی که خواستار دولت کوچک هستند موفق شدند در پاییز ۲۰۱۰ ودر انتخابات میان دوره ای که عملاً با استقبال سرد و ناامیدانه لیبرال ها و جوانان روبرو بود شکست سختی به حزب دموکرات وارد نمایند که در عمل به عنوان اعلام رأی عدم اعتماد به رئیس جمهور هم بود. حزب دموکرات کنترل مجلس نمایندگان را از دست داد و کار اوباما برای اجرای تحولات کلان باز هم سخت تر شد. در یک سال و نیم بعد آقای اوباما به بهانه عدم کنترل مجلس نمایندگان دیگر چاره‌ای جز امتیاز دادن نداشت.
پروژه های تهییج اقتصادی اولیه آقای اوباما از آنجا که با یک سیاست کنترل بر سرمایه گزاریهای کلان در خارج آمریکا همراه نبود عملاً باعث توسعه اقتصاد چین و شرق آسیا وتا حدودی آلمان شد بی‌آنکه بر وضع اقتصاد در داخل ایالات متحده اثر گذار باشد جرا که قسمت عمده بودجه پروژه های عمرانی اختصاص یافته وسیله آقای اوباما صرف خرید و واردات مواد لازم از چین و آسیای شرقی میشد. اوباما علیرغم اعتراض اتحادیه های کارگری هم چنان از سیاست‌های پیشین در جهانی کردن تجارت و عملاً صدور کار به خارج از آمریکا ادامه داد بی‌آنکه بتواند به اهداف خود برای ایجاد کار در داخل توفیق یابد. نرخ بیکاری در کشور در حل حاضر ۸.۶ % است که گرچه بهتر از سال قبل می‌باشد اما هنوز بسیار ناامید کننده است. این امر باعث کنده شدن باز هم بیشتر نیروهای عملاً موجود هوادار حزب دمکرات یعنی کارگران خواهد شد.
همانطور که می دانید در ماه های پایانی دولت بوش کمک های بلاعوض کلانی به بانک های مادر داده شده بود تا از ورشکستگی انان پیشگیری شود. اقای اوباما ناگزیر ان وام ها و کمک های بلاعوض را ادامه داد اما وقتی می خواست کمک مشابه اما در سطح بسیار نازلتر به اقشارپایینی و عموم مردم عرضه کند با مقاومت و چوب لای چرخ گذاشتن های جمهوریخواهان روبرو گشت و ترجیح داد در این موارد کوتاه بیاید و با کمک های هرچه کوچکتر و کم نتیجه تر رضایت دهد. در نتیجه در زمانیکه بانک ها و شرکت های نفتی با سودهای چندین میلیارد دلاری روبرو بودند میلیون ها نفر از مردم عادی با ٢ تا ٣ سال بیکاری دست به گریبان ماندند و دولت نتوانست گرهی از کارشان بگشاید. در میان این نیروها جوانان بزودی قربانی این سیاست ها گشتند ودر نتیجه قطع بودجه های فدرال، با افزایش شهریه دانشگاه ها و نرخ بهره وام روبرو شده و به حرکت های اعتراضی از جمله به جنبش وال استریت پیوستند. قابل توجه است که انرژی که نیروهای چپ و جوانان برای انتخاب اوباما به مبارزات انتخاباتی ۲۰۰۸ آوردند در دهه های اخیر بی سابقه و جایگزینی آن به آسانی برای ستاد انتخاباتی آقای اوباما امکان‌پذیر نخواهد بود.
در کل با عنایت به آمار های موجود گرچه حمایت از آقای اوباما بهتر از رقبای جمهوری خواه او است اما در یازده ماه آینده خطر عدم انتخاب هم چنان بر سر رئیس جمهور سایه انداخته است. در آمارگیری اخیر(دسامبر۲۰۱۱) روزنامه واشینگتن پست وشبکه ای بی سی ٥٦٪ پاسخ دهندگان نسبت به کارکرد اقای اوباما در امر اقتصاد ابراز عدم رضایت کردندو فقط ٤١٪ از نتیجه کار او راضی بودند. در همین امارگیری ٤٩٪ پاسخ دهندگان در مجموع از کار رئیس جمهور ابراز رضایت کرده اند که تاحدودی بهتر از قبل است.
آزادی های مدنی مجموعه حقوق و تضمین هایی است که در قانون اساسی و متمم های ده گانه آن به شهروندان ایالات متحده داده شده که از آغازتصویب در سال ۱۷۹۱ تفاوت های ماهوی قانون اساسی آمریکا را با سایر دموکراسی های جهان نشان میدهند. از جمله این حقوق میتوان حق آزادی بیان, حق برداشتن سلاح و تشکیل میلیشیا, حق عدم بازداشت افراد بدون تفهیم اتهام, عدم بازجویی از شهروندان بدون حضور وکیل، تناسب مستقیم جریمه و جرم و غیره نام برد. مجموعه این قوانین را منشور آزادی های مدنی هم می نامند (Bill of Rights).
قطاری که با فاجعه ی یازدهم سپتامبر و با توجیهات افراطی اطرافیان نو محافظه کار بوش از مسیر قانونی ۲۷۰ ساله ی خود خارج شد نه تنها به را ه راست برنگشت که با همان توجیهات اینبار به توصیه ی مشاوران نیولیبرال اطراف اوباما شدید تر از سابق از استاندارد های تاریخ ایالات متحده فاصله می گیرد. Civil Liberties یا آزادی های مدنی تضمین هایی است که بر اساس قانون اساسی و سایر قوانین مصوب به اتباع ایالات متحده داده شده است تا ایشان را در برابر دولت های بیش از اندازه قوی و زور مدار حفاظت کند و با سیستم قضایی قدرتمند مانع از آن شود که دولتها در کار شهروندان بدون دلیل محکمه پسند و حکم قاضی مداخله کنند. از جمله این تضمین ها عدم تعقیب و بازداشت بدون حکم قضایی است، عدم جاسوسی و شنود مخابرات و بازدید مکاتبات اتباع بدون مجوز قضایی است، و عدم اجرای هیچ نوع شکنجه و شیوه خشونت بار در اخذ اطلاعات و بازجویی است. در دوران پس از یازده سپتامبر دولت جرج بوش موفق شد که عدم اجرای این اصول را با مبارزه بر علیه تروریسم گره بزند و در جریان جنگ عراق و افغانستان هم آن را با اولویت امنیت سربازان آمریکایی در جبهه توجیه نماید. آقای اوباما از نخستین کسانی بود که در مبارزه انتخاباتی اش بسیاری از رقبا را به دلیل حمایت از این قوانین ضد آزادی های مدنی نکوهش کرد. هم او بود که در روزهای اول ریاست جمهوری قول بستن اردوگاه گوانتانامو و انتقال اسیران جنگ با تروریسم در آن را به دادگاه های سیستم قضایی ایالات متحده داد تا از حقوق مصرح در قانون اساسی ایالات متحده بهره مند گردند. ده سال پس از یازدهم سپتامبراما اکثریت قریب به اتفاق زندانیان گوانتانامو هم چنان بدون تفهیم اتهام در بندند. اباما از همان روزهای اول قول داد که هیچ‌کس را از کابینه بوش حتی اگر عملاً خلاف جدی مرتکب شده باشند تحت تعقیب قرار ندهد. او قول داد که نه تنها بالاترین مقامات اداری تحت امر بوش بلکه حتی شکنجه گران سیا را هم تحت عنوان مجریان اوامر بالاتر تعقیب نکند و به این ترتیب دولت ایالات متحده را در مقابل این سوال قرار دهد که چگونه در دادگاه نورمبرگ آمریکا سربازان ساده آلمانی را شامل این عذر ندانست اما امروز افسران ارشد خودرا که دستشان به خون مردم عادی در عراق و افغانستان آلوده شده به بهانه اطاعت از مافوق مشمول عفو می داند. رئیس چمهور اوباما حتی تندروتر از خلف خود جرج بوش ا
