جامعه روشنفکری ایران به رغم شباهت های بسیار با سایر جوامع اسلامی ویژگی هایی خاص خود دارد. برای درک وضعیت روشنفکران، جایگاه آنان و تصویر ذهنی جامعه از آنان می باید بر چند ویژگی تکیه کرد. یکی از این ویژگی ها شک، تردید، بی اعتمادی و بد بینی جامعه نسبت به روشنفکران از یک سو و در میان خود روشنفکران از سوی دیگر است. در خصوص این وضع هم روشنفکران و هم سیاستمداران بسیار قلم فرسایی کرده اند. ویژگی دیگر تصور آرمانی از روشنفکران است. بر مبنای چنین رویکردی، روشنفکر باید از تنگ نظری ها و پیش داوری های اجتماعی مبرا باشد و در راه دفاع از اجتماع آرمانی حتی حاضر باشد خود را قربانی کند و چنانچه روشنفکر از این منظر آرمانی دور شود، متهم به خیانت خواهد شد. در این دیدگاه، وضعیت اجتماعی که روشنفکر در آن زندگی میکند در نظر گرفته نمیشود و از یاد می رود که روشنفکر نیز فردی از این اجتماع بوده است، نه تافت های جدا بافته . به باور من، روشنفکر در زندگی خود مجبور به تلفیق آرمان های فکری و مسائل روزمرهای است که دست به گریبان آنهاست: اعتدال در رفتار و نداشتن رفتار قهرمانی را نباید خیانت محسوب کرد.
مقاله ایران: از روشنفکران بلندپرواز تا روشنفکران واسط(با فرمت پی دی اف)
که درمجله «ایران نامه: سال بیست و هفتم، شماره ۲ و ۳، تابستان ۱۳۹۱» منتشر شده است .
