نکاتی برای دستگیر شدگان و خانواده‌های آنها
ارسالی از آگاهان به مسائل حقوقی و از همراهان “شورای هماهنگی تشکل های فرهنگیان سراسر کشور”
۱-حکومت در بازداشت کردن و صدور احکام دو قصد دارد:
الف -سرکوب و به زعم خودش کمتر کردن تعداد انقلابیون فعال
ب – ایجاد ارعاب در بقیه.
آیا ما می‌توانیم این دستگاه قضایی-امنیتی را متحول کنیم؟ نه. این سیستم باید برود.
آیا ما می‌توانیم کاری کنیم که دستگاه سرکوب را کندتر کنیم و شتاب انقلاب را بیشتر و هزینه‌ی احکام دادگاه‌ها را برای خودمان کمتر کنیم؟ بله می‌توانیم!
چطور؟
تمام تلاش بازجو/ بازپرس / قاضی و وکیل تحمیلی برای گرفتن اقرار / اعتراف است، آنهم به دست خط یا امضای خود ما.
لطفا نکات زیر را با دقت بخوانید:
به پرونده‌ی همین عزیزانی که حکم گرفته‌اند و به تجربه وکلای متبحر در پرونده‌های سیاسی و به تجربه‌ی زندانیان سیاسی و خانواده‌های‌شان دقت کنیم. خانواده‌ها هم این‌ها را باید بدانند!
۲- در هنگام بازجویی به هیچ کار کرده یا نکرده، اقرار / اعتراف نکنید؛ به هیچ عنوان. با اقرار نکردن میزان حکم صادره تعزیزی / زندان، قطعا کمتر خواهد شد. با اقرار نکردن صدور حکم اعدام یا حکم‌های چند سال زندان، غیر ممکن یا بسیار بسیار سخت خواهد شد. به تمام احکام صادره دقت کنید: همگی به این علت به راحتی صادر شده‌اند که شخص متهم / زندانی با دستخط خودش به جرم نکرده اقرار کرده است. اصلا برای گرفتن همین اقرار او و خانواده را تحت فشار گذاشته‌اند.
۳- اگر هنگام بازجویی به هر دلیلی اقرار / اعتراف کرده‌اید، در موقع حضور نزد بازپرس (در دادسرا) یا در مرحله دادگاه نزد قاضی اعلام کنید تحت شرایط بد روحی بوده‌اید و اقرار خود را قبول ندارید. آنها وکلای تحمیلی را هم برای همین گذاشته‌اند که شما را تشویق کنند که زیر اقرار خود نزنید. بازپرس و قاضی دلسوز شما نیستند و قطعا ناراحت و یا عصبانی می‌شوند که شما حالا اقرارهای دوره‌ی بازجویی را رد می‌کنید، اما به درک که ناراحت می‌شوند! شما با رد کردن (زدن زیر) اقرار و اعتراف خود باعث می‌شوید نتوانند حکم(های سنگین) بدهند.
۴- خانواده‌ها: در هر امکان تماس یا رساندن اطلاعات به عزیزان خود بلافاصله بعد از سلام بگویید اگر در بازجویی اقرار کرده‌اند نزد بازپرس و یا قاضی حتماً زیر اقرار / اعتراف بزنند. این مهم‌ترین مطلبی است که باید به گوش آنها برسانید. به عزیز خود بگویید به هیچ وجه گول وعده و وعید بازجو / بازپرس / قاضی و وکیل تحمیلی را نخورند. همه‌ی آنها تلاش می‌کنند متهم / زندانی، اقرار / اعتراف کند تا علیه او و برای صدور حکم استفاده شود. به هیچ وجه وعده وعیدها و ” قول مساعد برای کمک ” را از آنها قبول نکنند. این یک شگرد کثیف برای اعتراف / اقرار گرفتن است.
۵- وکلای تحمیلی فقط تا مرحله بازپرسی (و صدور کیفرخواست) می‌توانند تحمیل / اجبار شوند. طبق قانون خودشان (تبصره ماده 48)، وکیل تعیینی / انتخابی شما می‌تواند در مرحله دادگاه حضور داشته باشد. ممکن است به راحتی، وکیل تعیینی / انتخابی شما را قبول نکنند اما اصرار و پیگیری شما بسیار مهم است.
۶- در زمان بازجویی ابتدا و انتهای نوشته خود را با ضربدر ببندید که نتوانند بعداً چیزی به آن اضافه کنند. اگر متن را خودشان نوشته بودند و خواستند امضا کنید حتما بخوانید و اگر قبول ندارید امضا نکنید. در بازپرسی و دادگاه هم به هیچ وجه هر چه خواستند ننویسید و امضا نکنید.
۷- خانواده‌ها: در مورد دستگیر شدن عزیزان خود اصلا سکوت نکنید. تلاش کنید دستگیری و گروگان‌گیری، رسانه‌ای شود. کسانی که می‌گویند (حتی اگر وکیل باشد) که اگر خبرش درز کند بازجو / بازپرس / قاضی لج خواهد کرد، دانسته یا ندانسته به سرکوب کمک می‌کنند و باعث سنگین‌تر شدن حکم صادره خواهند شد.
۸- حتی اگر در مرحله بازپرسی / دادسرا اجازه‌ی حضور وکیل تعیینی منتخب شما را ندادند اما شما خودتان جداگانه با وکیل مستقل مشورت کنید. می‌توانید با کانون وکلای شهر / استان خود تماس بگیرید. مشورت کنید تا در بی‌خبری شما از مراحل صدور حکم، سرتان کلاه نگذارند. مشورت کنید تا بدانید چه می‌گذرد و شما چه می‌توانید بکنید.
۹- در هر تماس با ارتباط ممکن با عزیز دربند خود بلافاصله به او بگویید به وکیل یا هر کسی که گفته همکاری کن و یا مثلاً اقرار کن تا حکمت سبک شود گوش نکند. اقرار / اعتراف، فقط باعث تقویت احتمال صدور حکم(های سنگین) می‌شود. قصد آنها کمک نیست؛ گول زدن برای اعتراف گرفتن است.
۱۰- هیچ کدام از احکام صادره اعدام یا سایر احکام حتی با قانون موجود همخوانی ندارند. چگونه به این سرعت توانسته‌اند حکم دهند؟
از طریق فشار و آزار به فرد بازداشتی و به کمک دستخط و اقرار / اعتراف خود زندانی و با اعتراض نکردن به قرارهای بازپرس / دادستان / دادسرا (مثلا کیفرخواست) و رای‌های صادر شده در دادگاه.
پس: اقرار نکنید.
اگر کردید باز هم فرصت هست و در بازپرسی و دادگاه زیرش بزنید و هر قرار و حکمی که صادر شد بلافاصله به صورت مکتوب و با ثبت رسمی به آن اعتراض کنید و بنویسید که آنرا قبول ندارید.
۱۱- درباره‌ی وثیقه و آزادی موقت: اگر برای زندانی شما قرار وثیقه (یا کفالت) تعیین کرده‌اند به بازپرس / دادسرا و یا دادستان اصرار کنید که قصد تودیع وثیقه برای آزادی موقت دارید. آنها به صورت شفاهی با شما مخالفت می‌کنند اما ممکن است کلک بزنند و در پرونده به صورت مکتوب بنویسند شما توانایی وثیقه سپردن ندارید (عجز در تودیع وثیقه). شما به صورت مکتوب به بازپرس یا دادستان یا ریاست دادگستری بنویسید که توان و تمایل برای تودیع وثیقه دارید. که ثبت شود و نتوانند در پرونده درج کنند که شما بوده‌اید که نخواسته‌اید وثیقه بگذارید. اصرار و پیگیری هم کنید و همیشه به صورت مکتوب.
۱۲- حتی اگر عکس و فیلم نشان دادند، رد کنید که شما بوده‌اید!
نکته!
قرار نیست حرف شما را باور کنند. بلکه فقط مهم این است که اقرار نکنید و ننویسید و امضا نکنید.
تعهد ندهید که ” دیگر ” کار غیر قانونی و شرکت در اغتشاش و… نخواهم کرد چون معنیش این است که قبول کردید یک بار انجام داده‌اید.
بنویسید که ” تا حالا نکرده و نخواهم کرد ” یعنی که قبول ندارید که اینبار هم کاری ” غیرقانونی ” کرده‌اید.
۱۳- با تماس و احضار تلفنی و شفاهی هیچ شخص و نهادی به هیچ جا مراجعه نکنید. تماس تلفنی و هرگونه احضار غیر کتبی، غیرقانونی و فقط برای ارعاب و پرونده‌سازی است. نرفتن شما هیچ عواقبی نخواهد داشت. به هیچ وجه نروید.
۱۴- خانواده‌ها: چه برای تودیع وثیقه، چرا برای گماردن وکیل انتخابی / تعیینی، چه برای اعتراض به قرارها و احکام صادره، چه برای پیگیری وضعیت پرونده، همیشه پیگیری کنید و به صورت مکتوب خواسته‌های خود را در دادسرا / دادگاه ثبت کنید.
با یک بار تشر و تهدید و یا وعده و وعید آنها فکر نکنید باید دست بردارید. برای کمک به زندانی خود: دائما پیگیری کنید.
دائما پیگیری کنید…
دائما پیگیری کنید…
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
