ادامه اعتراض‌ها به ضرب و شتم دانشجوی علامه
در پی کوباندن سر یک دانشجوی معترض در دانشگاه علامه طباطبایی تهران به پله‌ها توسط یکی از ماموران حراست در یکی از دانشکده‌های این دانشگاه، انتشار بیانیه‌های اعتراضی دانشجویان دیگر دانشگاه‌ها ادامه دارد.
جمعی از دانشجویان دانشگاه آزاد تهران شمال روز سه‌شنبه، ششم تیر، در محکومیت این «گستاخی حراست دانشگاه علیه دانشجوی دانشگاه علامه» نوشتند: «آنچه که دیروز در دانشگاه علامه دیدیم اولین حمله و گستاخی علیه فریاد حق‌خواهی و انسانیت نبود.»
این دانشجویان به ضربه‌ای که به سر مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله اهل سقز، زده شد و جرقه اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» را زد و همچنین ضربات نیروهای بسیجی به سر دانشجویان اشاره کردند و افزودند «باید کاری کنیم» تا ضربه به سر دانشجوی دانشگاه علامه «آخرین» حمله از این دست باشد.
روز دوشنبه، پنجم تیر، شوراهای صنفی دانشجویان کشور با انتشار ویدئویی گزارش داد که در پی «ایجاد مزاحمت حراست برای دو تن از دانشجویان دختر به دلیل پوشش در دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه علامه، یکی از دانشجویان نسبت به برخورد حراست اعتراض» کرد.
پس از این حمله حراست، جمعی از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی «در محکومیت خشونت علیه سرها» بیانیه دادند.
در این بیانیه آمده است: «شکستند سرهای ما را، اما اندیشه آزادی که در ذهن ما و باور به پیروزی که در قلب‌مان ریشه دوانده، از هم گسستنی نیست.»
این دانشجویان خطاب به نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی تاکید کردند: «در مقابل شما می‌ایستیم تا روزی دانشگاهی بدون تبعیض‌های جنسیتی بدون کالایی‌سازی آموزش و بدون حذف به بهانه‌های سیاسی، دینی و عقیدتی را به چنگ آوریم. دانشگاهی که زندانی چشم‌اندازش نباشد و بی‌هراس از وجود حراست بتوانیم در هوای آن نفس بکشیم و فکر کنیم و رنجی بکاهیم. ما ابتدا با مردم برای زندگی می‌کوشیم و سپس در دانشگاه برای مدرک.»
دانشجویان دانشگاه علامه با اشاره به بیانیه اخیر دانشجویان دانشگاه هنر تهران اضافه کردند: «نیروی زندگی‌خواهی ما در تحقق “نه” هایمان بیش از وابستگی‌های شما برای آری‌گویی‌هاست.»
حدود دو هفته پیش در پی تهدید شدیداللحن از طرف رئیس حراست دانشگاه هنر تهران در ارتباط با پوشش اجباری مقنعه برای دانشجویان دختر این دانشگاه، جمعی از دانشجویان دانشگاه هنر در پیامی تاکید کردند که «چیزی به عقب برنمی‌گردد.»
این دانشجویان نوشتند: «ما که حالا نزدیک به یک سالی می‌شود که «ما» شده‌ایم، هیچ حرفی با شما نداریم الا یک کلمه: نه.»
این بیانیه دانشجویان دانشگاه هنر بازتاب گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی و در میان گروه‌های مختلف داشته است.
دانشگاه‌های ایران در جریان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» از کانون‌های اصلی اعتراضات و تجمع‌ها علیه حکومت جمهوری اسلامی بوده است. دانشجویان دانشگاه‌های هنر هم در چندین ماهی که از آغاز اعتراضات می‌گذرد، با خلق آثار هنری حمایت خود را از معترضان نشان داده‌اند.
بنا بر اعلام «کمیته پیگیری وضعیت بازداشت‌شدگان» در ماه‌های گذشته بیش از ۷۵۰ دانشجو توسط دستگاه‌های امنیتی بازداشت و هزاران دانشجو نیز به کمیته‌های انضباطی دانشگاه‌های سراسر کشور احضار شدهاند و صدها دانشجو نیز با احکام «ممنوع‌الوردی»، «تعلیق» و «محرومیت از تحصیل و خوابگاه» روبه‌رو شدهاند.
رادیو فردا
بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه علامه در محکومیت خشونت علیه سرها!
به دنبال برخورد وحشیانه ی حراست دانشکده مدیریت دانشگاه علامه طباطبایی علیه سه دانشجویی این دانشگاه و کوبیدن سر یکی از آن ها به دیوار، جمعی از دانشجویان دانشگاه علامه بیانیه ی زیر را منتشر کردند:
شکستند سرهای ما را اما اندیشه آزادی که در ذهن ما و باور به پیروزی که در قلب‌مان ریشه دوانده، از هم گسستنی نیست.
از شهریور خونین که بر سر ژینا کوبیدند تا پژواک ضربه‌ای که از برخورد سر رفیق‌مان به دیوار برخاست نشانه‌‌ای است از اینکه فهمیده‌اید آنجا که کسی «نه» می‌گوید سری است که برخلاف شما در اجاره‌ی قدرت نیست.
امروز از بازداشت و تعلیق در دانشگاه به خشونت علیه سرها روی آوردید تا امکان تخیّل و توان نه‌گویی را از بین ببرید و ما را آدم‌های منضبطی کنید تا در تمنّای مدرک، نابینا باشیم.
سیاهی بر ما چیره نخواهد شد چرا که در این ظلمت شب، ما سپیده ظفر دیده‌ایم.
اکنون گوش‌های ما هم بیدار شده است؛ از صدای نوید افکاری و صدای نیکا تا صدای دانشجویی که گفت: «بچه‌ها کمک» و امروز صدای خشونت حراست در دانشکده مدیریت.
ما این صداها را همچون سربداران‌مان و لاله‌های در خون خفته از یاد نمی‌بریم.
ما می‌خواهیم زنده بمانیم
در مقابل شما می‌ایستیم تا روزی دانشگاهی بدون تبعیض‌های جنسیتی بدون کالایی‌سازی آموزش و بدون حذف به بهانه‌های سیاسی، دینی و عقیدتی را به چنگ آوریم.
دانشگاهی که زندانی چشم‌اندازش نباشد و بی‌هراس از وجود حراست بتوانیم در هوای آن نفس بکشیم و فکر کنیم و رنجی بکاهیم.
ما ابتدا با مردم برای زندگی می‌کوشیم و سپس در دانشگاه برای مدرک.
نیروی زندگی‌خواهی ما در تحقق «نه» هایمان بیش از وابستگی‌های شما برای آری‌گویی‌هاست.
